Groeten uit Malawi (en wat lessen)

Nog even iets anders. Op 10 maart schreef ik dat „als straks de opbrengst die kant op gaat er vanuit Malawi de nodige lessen deze kant op komen.” Over die lessen valt meer te zeggen. Zo vroeg ik me af waarom er altijd bommen en granaten moeten vallen om mij wakker te schudden en te doen beseffen dat we in apocalyptische tijden leven. In Malawi was het de stilte die mij deed ontwaken. De stilte rond akkers die lagen te verdrogen. Het was ook de onzekerheid voor gezinnen of ze genoeg eten zouden hebben, omdat oogsten mislukten door droogte, maar ook als gevolg van overstromingen. Honderdduizenden gezinnen, miljoenen zelfs die hiermee worden geconfronteerd – inderdaad, aantallen van apocalyptische proporties. En dan het onvermijdelijke daarin. Omdat klimaatverandering een rol speelt. Ook dat deed mij huiveren bij de vraag in welke tijd we leven. 
Een andere les. Kerkmensen leren in Malawi uit hun comfortzone te komen. De veilige beschutting van gelijkgezinden te verlaten en dorpen in te trekken op zoek naar hen die hulp nodig hebben, wie dat ook mogen zijn. En dan niet helpen, als het even kan op een afstandje, maar dienen met heel je lijf en leden. Wat ging daar een getuigenis van uit!
Ten slotte nog deze les uit Malawi: de blijmoedigheid van mensen ondanks hun armoede. Nee, ik ga hier niet idealiseren en toch was het een les die ik meenam. U wilt weten waarover ik het heb? Kijk naar bovenstaande foto en het wordt duidelijk.